کیفیت دسترسی مردم به اینترنت دغدغه امروز بسیاری از کسب و کارها و مردم شده است.

روزنامه هم میهن در سرمقاله خود با اشاره این موضوع نوشت: آقای پزشکیان حتماً از نتایج نظرسنجی ها مطلع هستند که در دوران جنگ اولین دغدغه نیمی از مردم و با فاصله زیادعدم دسترسی به اینترنت بوده است. حالا چگونه می توان به نام وفاق در برابر شورای عالی فضای مجازی که کسی آنان را نمی شناسد، حقوق حقه این مردم را نادیده گرفت؟ شعار وفاق ارزشمند و موثر است؛ اما آیا به این قیمت گزاف؟

این جنگ گرچه تهدید بود، ولی فرصتی هم شد، البته اگر استفاده شود. فرصت برای همه بود. از جمله فرصتی خوب بود برای مخالفان فن آوری و اینترنت که بدانند زندگی در دنیای امروز نه تنها بدون اینترنت ممکن نیست، بلکه هرگونه پیشرفتی هم مشروط به تقویت آن است. اگر هم عوارضی دارد یا باید با آن بسازیم یا کوشش کنیم که عوارض را کاهش دهیم. راه دیگری در میان نیست. ما نمی دانیم هدف از طرح پرسش های نمایندگان مجلس از وزیر ارتباطات در جلسه دیروز مجلس چه بود؟ هرچه بود، سبب خیر شد و آقای وزیر فرصتی یافت تا حقایق زیر را برای نمایندگان روشن کند:

اینکه؛ اینترنت حتی واجب تر از خیلی نیازهای دیگر شده است.

اینکه؛ فعالیت و ارائه خدمات در تمام حوزه های زندگی از ارتباطات گرفته تا بانکداری و خرده فروشی و خدمات بهداشتی و… همگی تحت تاثیر یا وابسته به وجود اینترنت هستند.

اینکه؛ امرار معاش ده میلیون نفر از شهروندان ما به صورت مستقیم و غیرمستقیم به حوزه اقتصاد دیجیتال گره خورده است. هر گونه محدودیتی در اینترنت زندگی این بخش بزرگ از مردم را در خطر قرار می دهد.

اینکه؛ در شرایط جنگی اخیر، در حوزه اقتصاد دیجیتال و اشتغال؛ حدود 30درصد کاهش اشتغال داشتیم. تقریباً هر روز، به اندازه پانصد میلیارد تومان؛ یعنی چیزی حدود ماهی 15هزار میلیارد تومان که معادل اعتبارات سالانه برخی از وزارتخانه هاست، از ارزش افزوده اقتصاد کم شده و بیکاری را افزایش خواهد داد.

اینکه؛ چقدر این حوزه ضربه پذیر است و باید پاکیزه نگهداری شود؛ به طوری که در زمان 12روز جنگ حدود 20هزار حمله سایبری صورت گرفته و با کوشش کارشناسان خنثی شده است.

اینکه؛ شبکه ملی اطلاعات به معنای منفک شدن از دنیا نیست، بلکه انجام بسیاری از مولفه های آن به تعاملات جهانی وابستگی دارد.

اینکه؛ اینترنت ایران آلوده است. دلیل آن نیز فیلترینگ وعدم پذیرش مردم و کوشش برای دور زدن آن از طریق فیلترشکن های مجانی است که کیفیت شبکه را هم کاهش داده.

اینکه؛ تصمیم به محدودیت اینترنت از سال1401 و در دولت قبل گرفته شده است. این سیاست نادرست نه تنها هیچ دستاوردی جز تقویت اقتصاد سیاه فیلترشکن فروشی و جاسوسی و آلودگی شبکه نداشته؛ بلکه موجب تضعیف این فن آوری هم شده است.

اینکه؛ اگر نمی توانند تولید محتوا کنند این تقصیر اینترنت نیست. با بستن اینترنت مشکل جناح حاکم حل نخواهد شد، بدتر می شود.

اینکه؛ بی توجهی به توسعه اینترنت موجب فرار و مهاجرت نخبگان از کشور می شود و این یک خطر جدی علیه امنیت ایران است.

اینها فقط بخش قابل ذکر در فضای عمومی درباره معضلات مربوط به اینترنت است. به طور معمول، در گفت وگوهای خصوصی نکات بسیار بیشتری هم گفته می شود.

حال پرسش این است که آقای رییس جمهور در برابر این توضیحات مستدل وزیر خودشان که بخشی از حقایق علمی را روشن کرد، چه اقدامی خواهند کرد؟ ما انتظاری از ذی نفعان دشمن اینترنت نداریم، ولی آیا این انصاف است که همچنان حقوق 60میلیون کاربر اینترنت و مطالبات ملی به قیمت وفاق نادیده گرفته شود؟ وفاقی که طرف مقابل آن به هیچ صراطی مستقیم نیست؟

آقای پزشکیان حتماً از نتایج نظرسنجی ها مطلع هستند که در دوران جنگ اولین دغدغه نیمی از مردم و با فاصله زیادعدم دسترسی به اینترنت بوده است. حالا چگونه می توان به نام وفاق در برابر شورای عالی فضای مجازی که کسی آنان را نمی شناسد، حقوق حقه این مردم را نادیده گرفت؟ شعار وفاق ارزشمند و موثر است؛ اما آیا به این قیمت گزاف؟