فرزند شهید سرلشکر محمود باقری؛ فردی که در 16 سال گذشته فرماندهی بخش موشکی سپاه را بر عهده داشت و در میان هم رزمانش به مهندس موشکی شهرت یافته بود روایتی از روز شهادت پدرش یاد می کند.

به گزارش فارس، در ادامه مشروح این خبر را می خوانید:

لطفاً وقایع روز پنجشنبه تا شب حادثه را توضیح دهید؟

روز پنجشنبه، حاج آقا به همراه سردار حاجی زاده جهت مأموریت به قم مشرف شدند. البته از آنجا که حاج آقا اهل رسانه نبودند و همواره از دوربین فراری بودند، تصویری از همراهی ایشان با سردار حاجی زاده ثبت نشده است. بعد از ظهر، حوالی ساعت 14:30 به تهران بازگشتند و استراحت کوتاهی داشتند. در زمان نماز مغرب و عشا، در برنامه ای که به مناسبت عید غدیر در حسینیه امام رضا (ع) برگزار شده بود، شرکت کردند. پس از اتمام مراسم، به منزل بازگشتند و به همراه همسرشان به منزل مادری شان در محله آباد جنوبی رفتند. حضورشان در آن منزل تا ساعت 22:30 یا حدود 23 به طول انجامید و سپس به خانه بازگشتند.

نحوه خروج حاج آقا از منزل در آن شب چگونه بود؟

حدود ساعت 23:45 تا 00:00 تماس تلفنی با حاج آقا برقرار شد. ایشان بلافاصله از جا برخاستند، لباس پوشیدند، عطر به خود زدند و محاسن و موی خود را شانه کردند. برخلاف شب های دیگر، این بار به سؤالات همسرشان پیرامون مقصد و زمان بازگشت پاسخ ندادند و به گفته حاج خانم، توجهی به گفت وگوهای معمول نداشتند. این موضوع برای خانواده قابل درک بود و احتمالا به جهت ایجاد نکردن وابستگی در لحظه خروج بوده است.مادرم که معمولاً در چنین مواقعی حاج آقا را از زیر قرآن رد می کردند، آن شب موفق به این کار نشدند. فقط صدقه ای دادند. خودشان نقل می کنند که در آن شب آرامش خاصی داشتند و ذهنشان درگیر موضوع خاصی نبود. برای خانواده ما هم چنین مأموریت های بی موقع، امری عادی بود.

حادثه در چه ساعتی رخ داد؟

حدود ساعت 3:10 بامداد، منزل جلویی منزل حاج آقا مورد اصابت موشک های رژیم صهیونیستی قرار گرفت. همسر حاج آقا که در آن لحظه در خانه حضور داشتند، با همان چادر نماز از منزل خارج شدند و ایشان را سوار خودرو کردند و به محل امن انتقال دادند.

شما چطور از این حادثه مطلع شدید؟

یکی از دوستان بنده با من تماس گرفت و گفت: مهدی، کجایی؟ پاسخ دادم: در منزل هستم. گفت: احتمالاً خانه پدرت را زده اند. بلافاصله حالت اضطراب به من دست داد و خیلی سریع از منزل خارج شدم. تماس گرفتم با منزل مادربزرگم، یکی از عمه ها پاسخ دادند. پرسیدم: بابا کجاست؟ پاسخ دادند که پدرم همان شب حدود ساعت 23 منزل را ترک کردند.

زمانی که به محل حادثه رسیدید، چه مشاهده کردید؟

منطقه بسیار شلوغ شده بود. آمبولانس ها، آتش نشانی و مردم شهرک جمع شده بودند. یکی از محافظ ها گفت: الان صلاح نیست وارد شوید. اما من در آن شرایط کنترلی بر خود نداشتم و وارد شدم. ابتدا به منزل خودمان رفتم؛ در باز بود، چراغ ها روشن بود، داخل منزل را گشتم و متوجه شدم که پدر و مادر در خانه نیستند و خانه ما مورد اصابت قرار نگرفته است.پس از خروج از خانه، تازه متوجه شدم که منزل جلویی مورد اصابت قرار گرفته است.

آیا خبری از وضعیت حاج آقا داشتید؟

یکی از محافظ ها به من گفتند: مادرتان را به همراه همسر سردار حاجی زاده از محل خارج کردیم و به محل امنی انتقال دادیم. بلافاصله با سرتیم حفاظتی حاج آقا تماس گرفتم. می دانستم اگر خودش همراه حاج آقا نباشد، قطعاً از وضعیت ایشان مطلع است. پس از یکی دو بار تماس، پاسخ دادند و گفتند: حاجی جایش امن است. خیالم تا حدودی راحت شد.

چرا با وجود این، موج دوم حمله هم به منزل شما اصابت کرد؟

چند دقیقه بعد موشک دوم به منزل ما اصابت کرد. من و دو سه نفر از همراهانم در فاصله 50 متری منزل، کنار یک دیوار بتنی قرار داشتیم که همین دیوار مانع از انتقال کامل موج انفجار به ما شد. بر اثر موج، فقط به زمین افتادیم. بعد از بلند شدن، احساس آرامش کردم که حاج آقا و حاج خانم در سلامت هستند.

پس از آن چه اقداماتی انجام دادید؟

به خانه بازگشتم، بچه ها را جمع و جور کردم، لباس ها و وسایل ضروری را برداشتم و به سمت منزل مادر همسرم حرکت کردیم. جلوی منزل مادر همسرم بنزین خودرو تمام شد. همان جا نماز صبح خواندم و ساعت 4:30 با عمو تماس گرفتم و از او خواستم به کمک ما بیاید.وقتی مطمئن شدم مادرم در جای امنی است، به منزل مادربزرگم رفتم. آن موقع، شبکه خبر به تازگی خبر شهادت سردار سلامی و سردار باقری را اعلام کرده بود. به خانواده اطمینان دادم که پدرم سالم است.

چگونه از شهادت حاج آقا مطلع شدید؟

در همان رفت وآمدها، شبکه خبر زیرنویس کرد که سردار حاجی زاده به شدت مجروح شده اما سلامت به سر می برد. نگران شدم. مجدداً با سرتیم حاج آقا تماس گرفتم. در ابتدا پاسخ نداد، اما بار سوم که تماس گرفتم، پاسخ داد و به محض اینکه پرسیدم: حاج آقا کجاست؟ بغضش ترکید و گفت: حاجی به آرزوش رسید.

واکنش شما در لحظه شنیدن خبر شهادت چه بود؟

بدنم سست شد و حالم را نمی فهمیدم. تنها کاری که به ذهنم رسید این بود که بروم دنبال عمو. خودرو را وسط کوچه پارک کردم. مادرم درب را باز کردند و پرسیدند: بابا چیزی شده؟ در آن لحظه بغضم شکست و از گریه من متوجه شدند که پدرم به شهادت رسیده اند. این اولین بار بود که پس از اعلام خبر شهادت، حاج خانم در مقابل ما گریه کردند.

بعد از اعلام خبر شهادت چه اتفاقی افتاد؟

از آن لحظه به بعد، حاج خانم واقعاً همه ما را از فرزندان و مادرشان گرفته تا اقوام و دوستان به صبر، شکیبایی و بردباری دعوت کردند. می گفتند: این آرزوی 41 ساله حاج آقا بود. 41 سال مجاهدت کرد. اگر این اتفاق نمی افتاد، واقعاً حیف بود.

وقتی رسیدید، فضا چطور بود؟

فضا تقریباً امنیتی بود. از ورود افراد عادی جلوگیری می کردند و پذیرشی نداشتند چون مرکز درمانی بود. من را که شناختند، راه را باز کردند. از مسئولان پرسیدم حاج آقا کجاست. یک ماشین یخچالی ایسوزو را نشانم دادند و گفتند: پیکر مطهر حاج آقا داخل این ماشینه.

چه احساسی داشتید وقتی جلوتر رفتید؟

جلوتر که رفتم، چند تا از محافظان ایشان، که همیشه همراهش بودند و آن روز هم شیفتشان بود، من را دیدند. یکی از آن ها که حاج آقا خیلی دوستش داشت و وابستگی خاصی به ایشان داشت، بغضش ترکید و شروع به گریه کرد. من هم همان جا بهش گفتم: فلانی، پس چه غلطی می کردین؟ با همین ادبیات گفتم. جواب داد: به خدا موشک زدن؛ ترور نبود. وگرنه ما همه فدایی حاج آقا بودیم. بچه های حفاظت اطلاعات به من گفتند: آقا مهدی، الان صلاح نیست پیکر را ببینید. ما هنوز شرایط را نمی دانیم. شاید منافقین دنبال پیکر حاج آقا باشند. شاید رژیم قصد تعرض داشته باشد. ما خودمان نگرانیم، هم از جان شما و هم از اینکه پیکر را سالم به مقصد امنی برسانیم. ولی من به حرفشان گوش نکردم. گفتم: حداقل باید صورت را ببینم.

در آن لحظه چه دیدید؟

زیپ کاور را کشیدند پایین. بله، حاج آقا بود. ترکشی به پیشانی سمت راستش خورده بود و زیر چشم هایش کبود شده بود. ولی خیلی نورانی، خیلی خوشگل، مثل همیشه.