با توجه به حواشی پیش آمده پس از اکران عمومی فیلم پیر پسر و انتقادات تند یا نرم به این فیلم رضا صائمی، دبیر گروه فرهنگی، در یادداشتی از روزنامه ایران نوشت: بار دیگر نقد و تحلیل مسعود فراستی از یک فیلم، جنجالی شد و واکنش های زیادی در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی ایجاد کرد. فارغ از لحن و ادبیاتی که او در نقد فیلم به کار می برد که بیش از تحلیل به تخریب و تحقیر نزدیک است، این زبان گزنده بار دیگر در نقد پیرپسر هم تکرار شد. آنچه که شگفتی و حیرت خیلی ها حتی مخالفان فیلم را هم برانگیخت، اظهار نظر او درباره بازی حسن پورشیرازی بود. اینکه بازی او در این فیلم ضعیف است! به نظر می رسد گزاره من مخالفم پس هستم به مانیفست مسعود فراستی در نقد تبدیل شده است وگرنه بازی درخشان حسن پورشیرازی در فیلم پیرپسر بر کسی پوشیده نیست و چه بسا بتوان آن را مهم ترین نقطه قوت فیلم دانست.

حتی آنهایی هم که فیلم را دوست نداشتند و آن را به تندی نقد کردند، بر این باور بودند و اذعان کردند که بازی پورشیرازی در پیرپسر یک شاه نقش ماندگار است و نمی توان به راحتی از آن گذشت یا انکارش کرد. فراستی ضعف در شخصیت پردازی را دلیل بازی ضعیف پورشیرازی دانسته است اما اگر نقصی هم در شخصیت پردازی غلام باستانی باشد، ربطی به کیفیت بازی بازیگر ندارد که میان نقش و نقش آفرین تفاوت است. می توان فیلم را دوست نداشت اما نمی توان قدرت بازیگری پورشیرازی را انکار کرد یا نادیده گرفت.

بگذریم، مقصود این یادداشت، تحلیل یا دفاع از پور شیرازی مقابل نقد فراستی نیست، مسأله شیوه نقد او، زبان و گفتار و شکل مواجهه اش با یک اثر در کسوت منتقد است که خیلی وقت است صدای خیلی ها بویژه اهالی سینما را درآورده و حالا به مرز اشباع شدگی رسیده است. واقعیت این است که از همان روزی که مسعود فراستی، پرچمدار نقد فیلم در برنامه هفت شد، اعتبار حرفه ای، هنری و زیبایی شناختی نقد و منتقد به چالش کشیده شد و نقد و منتقد، خود در کانون نقد قرار گرفت و نقد فیلم به ایرادگیری های جنجالی از فیلم ها تعریف شد.

چنانکه بسیاری از مردم و مخاطبان عام سینما که شناخت دقیقی از مقوله نقد نداشتند، نقد کردن را با ویرانی و له کردن یک اثر سینمایی، یکی فرض کردند و نقد از کارکرد تحلیلی به کژکارکرد تخریبی تقلیل یافت. آنچه جایگاه مسعود فراستی در مقام منتقد را به تنزل منزلت نقد و منتقد تبدیل کرد را می توان در آسیب های سلبریتی شدن یک منتقد سینما ردیابی کرد. وقتی منتقد شأنیت حرفه ای خود را قربانی جذابیت های پنهان و آشکار سلبریتی بودن کند، ممکن است از شهد شهرتش بنوشد، اما نیش هایی که به دیگران می زند، می تواند در بزنگاه های حساس به سمت خودش برگردد.

مسعود فراستی دست کم دو بار در این موقعیت قرار گرفته و سوتی هایش کار دستش داده است. یک بار زمان شعرخوانی از شاهنامه فردوسی در برنامه کتاب باز که آنقدر غلط خوانی اش بارز بود که مجبور به عذرخواهی شد. البته فراستی به خاطر گافی عذرخواهی کرد که به قول خودش مدیوم او نبوده وگرنه او هیچ گاه نه به خاطر نقدهایش که حتی به خاطر گاف های سینمایی در عنوان یا اطلاعات اشتباه درباره یک فیلم یا کارگردان هم عذرخواهی نکرده است! یا از چرخش 180درجه ای اش از تعریف یک فیلم به تخریب آن! موقعیت او مثل فوتبالیستی است که اتفاقی، والیبال بازی کرده و به خاطر اینکاره نبودنش، توپ ها را به تور زده و موجب شکست تیم شده و از این بابت عذر خواسته است! اما گل به خودی هایش را در فوتبال، دلیل بر عذرخواهی نمی داند چون رشته تخصصی اوست!

با وجود تأکید او بر اینکه مدیومش سینماست، اما هیچ گاه به خاطر نقدهای غلط یا توهین به فلان کارگردان عذرخواهی نکرده، مثل پزشکی است که خطاهای پزشکی اش را که موجب مرگ بیمار شده، نمی پذیرد؛ صرفاً به این دلیل که متخصص این حرفه است. این همان روشی است که فراستی و شیوه نقدش را در کانون انتقادها قرار داده است. چیزی را که به جهان ذهنی و فکری او یا به ذائقه و سلیقه شخصی او ربط دارد، به جهان سینمایی و دراماتیک اثری که نقد می کند، مرتبط کرده و آن گاه به اسم نقد، به خوانش خودخواسته آن دست می زند.

به عبارتی دیگر، فراستی نه جهان سینمایی فیلم و داستان که زیست-جهان خود را در فیلم احضار کرده و به نقد آن می پردازد. این دقیقاً مصداقی از رویکرد و نقد منیت یافته است، نه فردیت یافته که منتقد، گفتمان و باورهای شخصی خود بویژه ایدئولوژی سیاسی اش را بر فیلم تحمیل و الصاق می کند و به جای نقد زیبایی شناختی، به خوانش شخصی و سلیقه ای آن دست می زند. سوتی های فراستی در مقاطع مختلف نشان داد که وقتی دغدغه منتقد، زدن یک فیلم باشد، به سراب توهم و عدم تمرکز می افتد و دستش رو می شود. فراستی خود به دست خویشتن دارد اعتبارش را از دست می دهد و حتی از نوستالژی خود در ذهن برخی هوادارانش، تراژدی می سازد.