ایران نوشت: واقعیت این است که اگر سینما رفتن را به مثابه یک کنش اجتماعی که در فضای شهری رخ می دهد لحاظ کنیم، هرگونه معضل و چالش عمومی مثل اختلال در شبکه های اینترنتی، آلودگی هوا، حتی برف و باران و ترافیک های سنگین برساخته آن باید به عنوان متغیرهای بازدارنده، نقش منفی در آمار مخاطبان سینما بگذارد! عقل حکم می کند که مخاطب به قیمت تهدید سلامتی خود به سینما نرود.

ضمن اینکه روحیه عمومی جامعه به دلیل اتفاقات اخیر با نوعی کرختی و بی انگیزگی برای حضور در محافل هنری همراه بوده و به اصطلاح دل و دماغی برای سینما و تئاتر رفتن وجود ندارد، گرمای هوا و قطع برق در نهایت ریسک سینما رفتن را بالا برده و مخاطب با احتمال اینکه ممکن است در حین تماشای فیلم، برق برود وقت و پول خود را هدر داده است ممکن است کمتر به تماشای فیلم برود.

اما به نظر می رسد فیلم خوب زورش بیشتر است و می تواند به عنوان یک عاملیت درون متنی، قدرت جذب مخاطب را حفظ کند و بر همه این عوامل اجتماعی مؤثر بر کاهش مخاطب غلبه کند. استقبال از فیلم پیر پسر گواه بر همین مدعاست و نشان می دهد فیلم خوب همه ماجراست. درواقع سینمای ایران نه فقط با بحران مخاطب از منظر سینمایی یا سیاسی و اجتماعی که حتی از منظر محیط زیستی هم قرار دارد. اما گاهی سینما در این شرایط می تواند خود به یک راه حل بدل شود. مثلاً یکی از مکان های خوب برای گریز از گرما، نشستن در سالن خنک سینماست که هم فال است و هم تماشا.

ساختن سینما باز؛ یعنی سینماهایی بدون سقف برای اکران فیلم در شب های تابستان هم می تواند یکی از راهکارها برای جلب مخاطب در گرمای تابستان باشد. در واقع در اینجا سینما رفتن به عنوان یک راه حل اجتماعی برای گرمای هوا کارکردی فراسینمایی پیدا می کند. به شرطی که با معضل قطعی برق مواجه نباشیم. همه این مؤلفه ها و شرایط سینما و سینما رفتن را از امری تفریحی به کنشی رهایی بخش تبدیل کرده و می تواند فضای عمومی جامعه را در دل بحران های بیرونی، تلطیف کند به شرطی که فیلم خوب تولید و اکران شود. این نشان می دهد همه چیز درسینما با فیلم خوب سامان می یابد و سینمای ایران از هر منظری نیازمند تولید فیلم خوب است.

نویسنده:نژلا پیکانیان