عباس عبدی روزنامه نگار و تحلیلگر در یادداشتی به انتخاب مجدد آیت الله جنتی به عنوان دبیر شورای نگهبان پرداخته است. او در روزنامه اعتماد نوشت: تقریبا این گزاره لقلقه زبان همه است که باید از جوانان استفاده کرد. علت هم روشن است چون همه به صورت غریزی می دانند که پسندیده نیست افراد مسن به طور پیوسته 50-40 سال در سریر قدرت باشند. اول اینکه مردم خسته می شوند، حتی اگر این افراد نزد مردم محبوب باشند باز هم مردم دوست دارند که چهره های مطلوب شان در اوج کنار بروند تا شاهد اُفت آنان نباشند، چه رسد که بخواهند افول و ناتوانی آنان را ببینند.

اصولا ورزشکاران اغلب با آخرین دستاوردهایشان به یاد می آیند. شاید این داوری با گذشت زمان برای ورزشکاران اصلاح شود، ولی احتمالا برای سیاستمداران بر همین اساس داوری خواهد شد. به نظرم عملکرد آنان هم تعیین کننده نیست، بلکه دیدن چهره های تکراری در قدرت خوشایند نیست. به هر دلیل هنگامی که سیاستمداران از یک سو می خواهند بمانند و از سوی دیگر یا تن به تغییر نمی دهند یا اگر هم بخواهند قادر به تغییر نیستند، پس مجبور می شوند که به هم سن و سال های خود یا جوانانی فاقد اعتبار بسنده کنند.

انتخاب مجدد آقای جنتی 99ساله توسط اعضا به عنوان دبیر شورای نگهبان که مهم ترین و قدرتمندترین و غیر پاسخگوترین نهاد کشور است چه معنایی دارد؟ آیا انتخاب کنندگان معنای این کار خود را نمی دانستند؟ چگونه ممکن است که حوزه های علمیه در 50 سال اخیر نتوانسته اند، حداقل ده یا بیست نفر مجتهد مسلم و باسواد تربیت کنند تا این بار را از دوش این پیرمرد بردارند؟ به طور قطع بعید است که این تعداد روحانی تربیت نشده باشند.

حتما ده ها و صدها روحانی باسوادتر از آقای جنتی هستند که اغلب میانسال بوده و آماده ایفای چنین نقشی هم هستند، ولی به عنوان دبیر انتخاب نمی شوند. چرا؟ پاسخ اجمالی من این است که نیروهای جوان برای آنان از دو جهت غیر قابل اعتماد هستند. اول از جهت نگرش ها و برداشت ها متفاوت هستند. اغلب جوانان و نیروهای جدید با تفکرات و قالب های ذهنی گذشتگان که به نوعی منجمد است، همسویی و همراهی ندارند. حق هم دارند، چون نیروهای جوان ارتباط بیشتری با جامعه دارند و مهم تر اینکه در تعامل با دیگران از موضع قدرت عمل نکرده اند، چون قدرتی نداشته اند و همین موجب شده چیزهایی را به لحاظ منطقی بپذیرند که افراد سالمند نمی پذیرند.

این سالمندان همیشه از موضع قدرت و اقتدار و غیر پاسخگویی حرف زده اند، و به همین علت دچار انسداد شده اند. از جهت دیگری هم به آنان بی اعتماد هستند. برای نمونه در خبرگان رهبری شواهد این مساله دیده شد. گمان می کنم تاکنون دو جوان حدود 30ساله در دوره چهارم و پنجم مجلس خبرگان انتخاب، و هر دو نفر دچار مشکل شدند. یکی مجبور به استعفا شد، دیگری هم در میانه راه غیبش زد و کلی مساله درست شد! چون جوانان نمی توانند خود را در قالب های سنتی و به هر شکلی محدود کنند.

البته برخی هم فرصت طلب هستند و در عمل معلوم می شود که گرهی از کار مدیران سالمند باز نمی کنند، دنبال نمایش و سوءاستفاده هستند، به همین دلیل به سرعت عطای آنان را به لقایشان می بخشند. در دولت قبلی مصادیق از این نوع جوانان انقلابی دیده می شود. هنوز هم در عرصه عمومی حضور دارند، افرادی بسیار بی مایه که قابل اتکا نیستند.

با این توصیفات، جوانگرایی یک تحول شکلی نیست، مثل این نیست که اگر تاکنون از رنگ سبز استفاده کردیم، حالا برای تنوع از رنگ آبی استفاده کنیم. جوانگرایی در واقع یک تحول و تغییر محتوایی و کیفی است. اتفاقا کاربرد همین کلمه جوانگرایی یک ایراد است. گویی سالمندان برای خود حق قایل هستند که حالا به جوانان راه دهند یا ندهند. این عین تبعیض است. قرار نیست کسی یا کسانی جوانگرایی کنند. باید میدان برای حضور همه اعم از جوان یا سالمند یا فرد 99 ساله، باز باشد.

برابری حقوق برای حضور در عرصه، جوان و میانسال نمی شناسد. جوانگرایی در تیم فوتبال نیست که مدیریت تیم به فکر آینده باشد. در آنجا بهترین بازیکنان را که پا به سن گذاشته اند رد می کنند و عذرشان را می خواهند، نه آنکه همچنان به حضور آنان تن دهند. وجود همین کلمه جوانگرایی ریشه های سالمندگرایی را نشان می دهد. مساله جوانگرایی نیست، سیطره نوعی از الیگارشی است. بد نیست فرضیه دیگری را هم به بحث بگذاریم. چرا روسای جمهور امریکا در دو دوره اخیر این اندازه پیر هستند؟ آیا جوانان آنان ناکارآمد و ضعیف هستند؟ قطعا خیر.

الیگارشی فاسد دموکرات ها و جمهوری خواهان به جایی رسیده است که راه را برای حضور دیگران بسته است. حتی اگر فرد میانسالی هم مثل اوباما وارد میدان شود، به سرعت در دل این الیگارشی فاسد تحلیل رفته و جذب خواهد شد. پرونده عجیب یک قاچاقچی اسلحه و دلال فساد جنسی کودکان برای مقامات امریکایی و نقش اسراییل و موساد در این باره به خوبی این واقعیت را نشان می دهد.