در دهه 1990 میلادی، فردی به نام استفان ماندل، اقتصاددان رومانیایی-استرالیایی همراه با تیم کوچکش تصمیم گرفتند تا در یک قرعه کشی شرکت کنند و جالب توجه اینجا بود که آن ها بارها و بارها در این قرعه کشی برنده شدند.

به گزارش خبرآنلاین، البته آنچه منجر به موفقیت آن ها در این قرعه کشی ها می شد، فاکتور شانس نبود؛ چرا که ماندل برای شرکت در این قرعه کشی ها از سیستمی بهره می برد که در ابتدا آن را برای برنده شده در قرعه کشی ها در رومانی به کار گرفت و سپس در استرالیا و آمریکا هم از آن بهره برد.

شانس برنده شدن در قرعه کشی بسیار پایین است. مثلاً احتمال برنده شدن در قرعه کشی EuroMillions با خرید یک بلیت، یک در 139٬838٬160 است. حالا فرض کن که بخواهی شانس خودت را دو برابر کنی و یک بلیت دیگر بخری؛ در این صورت هم فقط دو در 139٬838٬160 شانس خواهی داشت.

اما اگر بتوانی تمام ترکیب های ممکن را بخری، درنهایت به جایی می رسی که شانس تو برای برنده شدن در این قرعه کشی، 139٬838٬160 در 139٬838٬160 خواهد بود؛ اینجا دیگر بحث ریاضی مطرح نیست و با یک مسئله لجستیکی روبرو خواهیم بود؛ چطور می خواهی 139 میلیون بلیت تهیه کنی، آن هم بدون اینکه از قبل برنده شده باشی؟

ماندل متوجه شد که در برخی قرعه کشی ها، جایزه به بیش از سه برابر هزینه خرید تمام ترکیب های ممکن می رسد. در این صورت، اگر بتوانی همه ترکیب های اعداد را بخری، تقریباً تضمین می کنی که سرمایه گذاری ات بازدهی خواهد داشت؛ مگر اینکه چند نفر دیگر با همان اعداد برنده شده و جایزه بین همه این افراد تقسیم شود.

برای همین او تصمیم گرفت تا همین کار را انجام دهد. گرچه این کار برخلاف قوانین نبود، اما طبیعتاً با روح بازی هم خوانی نداشت. بااین حال، دیگر بحث چالش های ریاضی مطرح نبود؛ هرچند که کار هنوز هم سخت بود.

ماندل در ابتدا باید سرمایه گذاران متعددی را قانع می کرد تا روی طرحش سرمایه گذاری کنند؛ او بعد از چند سال موفق به انجام این کار شد. در ادامه او باید راهی برای خرید تمام ترکیب های ممکن در قرعه کشی موردنظر پیدا می کرد.

با توجه به اینکه تعداد این ترکیب ها ممکن بود به میلیون ها برسد، ماندل مجبور بود تا با طراحی الگوریتم هایی، بلیت ها را تولید و سپس چاپ کند (در آن زمان برخی قرعه کشی ها این کار را مجاز می دانستند).

اعضای این تیم بعد از آماده کردن دسته ای از بلیت های چاپ شده، منتظر ماندند تا تعداد افراد شرکت کننده در قرعه کشی و در نتیجه مبلغ جایزه به اندازه کافی زیاد شود. سپس آن ها بلیت ها را به صورت عمده از فروشگاه ها خریداری کردند؛ هرچند که به خاطر حجم عظیم بلیت ها، همیشه همه چیز طبق برنامه پیش نمی رفت.

ماندل بعد از کسب موفقیت های متعدد در قرعه کشی های کوچک تر در استرالیا، متوجه شد که برخی از قرعه کشی های آمریکا هم جوایزی دارند که خیلی بیشتر از مبلغ هزینه پرداختی برای خرید همه ترکیب هاست. یکی از آن ها قرعه کشی جدید ایالت ویرجینیا بود که در آن فقط از اعداد 1 تا 44 استفاده می شد. این یعنی فقط 7٬059٬052 ترکیب ممکن وجود داشت که به مراتب کمتر از 25 میلیون ترکیب قرعه کشی های دیگر بود.

وقتی مبلغ جایزه و تعداد افراد شرکت کننده در آن به حد مطلوب (15.5 میلیون دلار) رسید، ماندل به تیمش دستور داد تا بلیت ها را به صورت عمده خریداری کنند. البته، او خریدهای عجیب را از قبل برنامه ریزی کرده بود؛ در این بین، برخی از همکارانش از معامله کنار کشیدند و بعضی ترکیب ها خریداری نشدند.

بعد از دو روز خرید، تیم ماندل موفق شد 6.4 میلیون از 7 میلیون ترکیب ممکن را خریداری کند. هرچند استرس و تنش بالا بود، اما در بین انبوهی از بلیت های بازنده، بلیت برنده هم قرار داشت.

با برنده شدن ماندل، اف بی آی و س.آی.ای به بررسی این موضوع پرداختند، اما نتوانستند هیچ تخلفی را اثبات کنند. اما همین اتفاق سبب شد تا سیستم قرعه کشی ها در آمریکا دستخوش تغییراتی شود تا دیگر کسی نتواند با این شیوه، میلیون ها دلار را مال خود کند.

مشخص نیست که پس از پرداخت سود سرمایه گذاران، هزینه های قانونی و غیره، چقدر برای ماندل باقی ماند؛ اما با اطمینان می توان گفت که از این ماجرا سود خوبی به دست آورد. در مجموع، ماندل در 14 قرعه کشی مختلف برنده شد و میلیون ها دلار برای خود و سرمایه گذارانش به دست آورد و درنهایت از این کار دست کشید و در ویلای ساحلی اش در جزایر گرمسیری وانواتو زندگی اش را ادامه داد.