سریال شکارگاه به نویسندگی و کارگردانی نیما جاویدی، در امتداد دغدغه های فرمی و محتوایی او در فیلم هایی چون سرخپوست و ملبورن ، بار دیگر نشان می دهد او علاقه مند به روایت داستان هایی در فضاهای بسته، پرتعلیق و رازآلود است. این بار، جاویدی ما را به عمارت شکارگاهی در سال 1258 شمسی می برد؛ جایی که میرعطا سرهنگ نظامی مأمور حفاظت از یک تاج سلطنتی می شود؛ مأموریتی که نه فقط باری نظامی بلکه بار معنوی، خانوادگی و هستی شناسانه بر دوش او می گذارد.

به گزارش عصرایران، شکارگاه اثری خوش ساخت، با فضاسازی دقیق، شخصیت پردازی قوی و پرداخت مناسب به حال و هوای تاریخی ست. جاویدی بار دیگر نشان می دهد که به فرم و ساختار داستان گویی مدرن مسلط است. با این حال، برخی گره افکنی های غیرمنطقی در روایت، از عمق تأثیرگذاری داستان می کاهند. با وجود این ضعف ها، شکارگاه را باید به عنوان یک تجربه مهم در سریال سازی تاریخی و تعلیق محور ایران ارزیابی کرد؛ تجربه ای که میان خیال و تاریخ، وظیفه و راز، نوسان می کند.

مهم ترین موفقیت فرمی سریال، در خلق یک فضا و لوکیشن نفس گیر و زنده است. عمارت شکارگاه نه صرفاً محل وقوع رویدادها، بلکه خود عنصری فعال و تأثیرگذار در پیشبرد درام است؛ درست همان طور که در سرخپوست ، زندان شخصیتی مستقل داشت. این فضا با استفاده از نورپردازی ملایم، سایه های سنگین و دکورهایی که از دل تاریخ بیرون آمده اند، در مرز بین واقعیت و وهم حرکت می کند و بستری مناسب برای رشد تعلیق های روان شناختی و درونی می سازد.

یکی از نقاط قوت شکارگاه در شخصیت سازی است. پسران میرعطا، هر یک با رازی در دل و تعارضی در ذهن، به طرز خلاقانه ای طراحی شده اند تا نه فقط بازتابی از بحران هویتی خود باشند، بلکه آینه ای در برابر پدر، به عنوان مردی که باید همزمان پدر، محافظ و افسر وفادار باشد. خدمتکاران عمارت نیز با رازها و تاریخچه هایی که با خود حمل می کنند، پویایی اجتماعی و طبقاتی داستان را برجسته تر می کنند.

اشاره به نهاد تاریخی قره سوران در روایت نیز لایه ای از تأمل تاریخی به سریال می بخشد. در روزگاری که نهادهای امنیتی در حال گذار از اشکال سنتی به ساختارهای مدرن بودند، قره سوران ها نماد تقابل نظم و بی نظمی اند؛ و شکارگاه با ارجاع به این گروه، تعریفی استعاری از مسئولیت تاریخی و میراث داری ارائه می کند.

یکی از خطوط فرعی اما تأثیرگذار در پیشبرد روایت شکارگاه ، شکل گیری رابطه ای عاشقانه میان دختر میرعطا و باغبان جوانی است که در واقع گماشته ای از سوی پیشکار ولیعهد است. این رابطه، نه تنها به بار عاطفی داستان عمق می بخشد، بلکه بستری برای خلق تردید، سوءظن و شکاف در اعتماد درون خانواده فراهم می کند.

تلاقی عشق با خیانت احتمالی، و نیز شک هایی که درباره مسموم شدن قهوه میرعطا یا نقش داشتن اعضای خانواده در سرقت تاج سلطنتی شکل می گیرد، درامی چندلایه می سازد که مخاطب را وادار به حدس زدن، قضاوت و بازنگری مکرر در شناخت شخصیت ها می کند. این رویکرد، قدرت تعلیق اثر را به شکلی نامحسوس اما مداوم تقویت می کند.

اما در عین حال، نقص های روایی نیز در بطن سریال قابل چشم پوشی نیستند. منطق روایی بعضی از کنش ها و تصمیم ها سست و ناپخته است؛ از جمله، تصمیم میرعطا برای مخفی نکردن گنجینه در مکانی امن تر، که با هوش و سابقه نظامی اش در تضاد است. چنین نقاط ضعفی موجب می شوند تعلیق گاه به جای آنکه از درون شخصیت ها و کشمکش ها بجوشد، به نحوی تصنعی از دل شرایط تحمیلی بیرون آید.

پذیرفتن دختر خدمتکار در چنین شرایط امنیتی، بدون بررسی یا تعلیق موجه، نیز نمونه ای از همین گسست منطقی است. این ها همه باعث می شود که گاهی درام به جای آنکه با ظرافت پیش رود، به ناچار به واسطه رخدادهایی نه چندان قابل باور، مسیرش را ادامه دهد.

از منظر جامعه شناسی تاریخی، شکارگاه بازتابی از تزلزل اقتدار سنتی در اواسط قاجار است؛ عصری که هم ساختارهای قدرت در حال فرسایش بودند و هم نهادهای امنیتی دیگر آن کارایی گذشته را نداشتند. تاج سلطنتی، به مثابه نماد مشروعیت سیاسی، زیر سایه بی اعتمادی و خیانت قرار می گیرد؛ و خانواده ای که مأمور به حفظ آن است، خود درگیر تزلزل، کشمکش درونی و چندپارگی است.

میرعطا نماد نسلی است که در مرز بین وفاداری به سلطنت و فروپاشی درونی ایستاده؛ نسلی که اقتدارش دیگر نه با شمشیر، که با شک، راز و تردید تهدید می شود. از این منظر، شکارگاه روایتی است از شکست تدریجی نهاد پدرسالارانه در مواجهه با بحران های اجتماعی، سیاسی و روانی.