روزنامه اصولگرای جوان در واکنش به خبر حذف کنکور مطلبی منتشر کرد.

این روزنامه نوشت: در روزگاری نه چندان دور، کنکور کابوس شبانه میلیون ها نوجوان بود؛ یک آزمون چندساعته که سرنوشت داوطلبان ورود به دانشگاه را تعیین می کرد؛ نفس گیر، پراضطراب و صدالبته منبع درآمدی میلیاردی برای مؤسسات آموزشی خصوصی. البته که هنوز هم هست.

شاید این غول بی شاخ و دم، با وجود تأثیر نمرات امتحانات نهایی، کمی عقب نشینی کرده باشد، اما ابهت خود را از دست نداده است. با این حال، وزیر علوم با افتخار اعلام می کند که بیش از 85 درصد داوطلبان بر اساس سوابق تحصیلی وارد دانشگاه ها می شوند و بر این اساس ما به سمت حذف کنکور حرکت می کنیم.

شاید این خبر خوبی باشد، اما پاسخ به این سؤال هم مهم است که آیا با این کار، گامی به سوی عدالت آموزشی برداشته ایم یا تنها جای صنعت کنکور را با صنعت امتحانات نهایی و شاید هم هر دوی آن ها، عوض کرده ایم؟! چه سنجش از طریق آزمون تستی باشد، چه امتحانات تشریحی؛ تا وقتی آموزش در مدارس کیفیت مطلوب و یکسان نداشته باشد، تفاوت اساسی در نتیجه ندارد.

دانش آموزی که در مدرسه ای با امکانات ضعیف، معلم های بی انگیزه و منابع محدود درس خوانده، نمی تواند با همتایان خود در مدارس دیگر رقابت کند و باز هم موفقیت از آنِ کسانی خواهد بود که در مدارس گرانقیمت با امکانات بهتر و آموزش باکیفیت درس خوانده اند. شاید حذف کنکور بتواند فشار روانی را کمتر کند، اما اگر بهبود کیفیت آموزش اتفاق نیفتد، عدالت فقط یک کلمه زیباست که در بیانیه های رسمی و نقل قول مسئولان، تکرار می شود، بی آنکه محقق شود. بی تردید، زمانی عدالت آموزشی معنا پیدا می کند که همه دانش آموزان، فارغ از منطقه جغرافیایی و وضعیت اقتصادی خانواده، از آموزش استاندارد بهره مند شوند.

متأسفانه کنکور سال هاست که به عنوان یک تجارت عظیم، سودهای کلان برای مؤسسات، ناشران و برگزارکنندگان آزمون به همراه داشته است. اکنون که قرار است وزن سنجش بر پایه امتحانات نهایی باشد، بسیاری نگرانند که این صنعت فقط شکل خود را عوض کند. یعنی جای مؤسسات تست زنی را کلاس های حل تمرین امتحان نهایی و انتشار جزوات پرزرق وبرق بگیرد. شبیه به همان چیزی که در سال تحصیلی گذشته شاهدش بودیم.

در چنین شرایطی، باز هم دانش آموزان تحت فشار قرار می گیرند، والدین شان عذاب می کشند و جیب های زیادی نیز خالی می شوند.

بدون شک حذف کنکور، به تنهایی تضمین کننده عدالت آموزشی نیست. تا زمانی که نظام آموزش عمومی تقویت نشود، فرصت های برابر فراهم نشود و نظارت بر کیفیت ارزیابی ها جدی گرفته نشود، هر تغییری در سنجش فقط پوسته ای نو، بر بدنه ای ناکارآمد است، بنابراین باید با حساسیت بیشتر و نه با هیجان، به این ماجرا و این تغییر نگاه کنیم، اینکه مبادا کنکور برود، اما عدالت آموزشی نباشد و راهی که طی کرده ایم نیز به ناکجاآباد برود.