ناصرالدین شاه قاجار در خاطرات روز دوشنبه 27 تیر 1249 (18 ربیع الثانی 1287) نوشت: همه اش اندرون بودم، به تنبلی گذشت. زن ها فنجان بازی کردند. غلام بچه ها آن طرف رودخانه با بیل و کلنگ حوض ساختند.

به گزارش خبرآنلاین، در ادامه این خاطرات آمده است: عصری مردانه شد، پیشخدمت ها آمدند. اللهقلی خان عریضه و اشعار امیرآخور را آورده بود. قطعه در جواب قطعه من گفته فرستاده بود. بعینها این جا نوشته شد:

شهانشه را فدای خاک ره باد/ من و فرزند و پیوند و قبیله

بسان هفت اختر هفت بیتی/ چو حوران بهشتی بس جمیله

ز بهر افتخارم شه فرستاد/ به شهر ناصره از گله کیله

مرا میر طویله خوانده در شعر/ ولیکن دیگری بردش به حیله

کنم طیبت مگر تا شاه خندد/ که شه شیر است من همچون کلیله

چو من اسقاط و گنگ و پیر گشتم/ برون رفتم ز اصطبل و فسیله [گله و رمه اسب و استر]

کنون میر طویله دیگری شد/ که نشناسد کرنگ از اسب نیله

دگر حاجت ندارم اوست محتاج/ بیارد دسته و میخ طویله

رضای شاه خواهم من نه منصب/ ضیای شمع جویم نی فتیله

ملک را اسب دولت زیر زین باد/ همی تا در جهان فیل است فیله

سیاچی، رحمت الله، حاجی رفته بودند به لوارک شکار. سیاچی نصف شب سوار شده بود، زیاده از حد صدمه کشیده بود. پیاده زیاد راه رفته بود، خودش چیزی نزده بود. یک قوچ پنج ساله رحمت الله، یک قوچ شش ساله حاجی زده بود. قوچ رحمت الله را لاش خور همه را خورده بود، گوشت نداشت.

شب مردانه شد. سیاچی آمد، تعریف زیادی کرد. بعد خوابیدیم. انیس الدوله...

منبع: روزنامه خاطرات ناصرالدین شاه قاجار از ربیع الاول 1287 تا شوال 1288 ق به انضمام سفرنامه کربلا و نجف، به کوشش مجید عبدامین، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، چاپ اول، زمستان 1398، صص 32 و 33.