جنگ 12 روزه که در آخرین هفته بهار شکل گرفت، فصل جدیدی را در سیاست داخلی ایران باز کرد. با آنکه صداهای جنگ در هر نقطه و هر زمان شنیده می شد در میان بهاری ها سکوت عجیبی حکم فرما شده بود.

به گزارش خبرآنلاین، زمانی که محمود احمدی نژاد در ایران بر سر کار آمده بود هم ایران و اسراییل با هم سازشی نداشتند. اما وقتی احمدی نژاد بر سر کار آمد فصل جدیدی در تنش های ایران و اسراییل باز شد.

دولت های قبلی هیچ کدام اسراییل را به رسمیت نمی شناختند و فضا در سطح تنش لفظی دنبال می شد. در بسیاری از مراسم ها شعار مرگ بر اسراییل نیز سر داده می شد. اما احمدی نژاد کسی بود که این شعار را وارد سطح رسمی کرد.

آبان ماه سال 84 که دولتش را تازه تشکیل داده بود، در همایش جهان بدون صهیونیسم ، اسراییل را لکه ننگی خواند که باید از صفحه روزگار محو شود. این سخنان نه فقط واکنش غربی ها بلکه انتقادات رهبران فلسطینی را به همراه داشت.

احمدی نژاد ماه بعد هم هولوکاست را افسانه خواند و گفت که قبول ندارد که هیتلر، رهبر آلمان نازی میلیون ها یهودی را در کوره های آدم سوزی سوزانده اما اگر فرض بر این گذاشته شود که این ادعا درست است، چرا اروپایی هایی که به دلیل کشتار یهودیان به دست هیتلر از اسراییل حمایت می کنند، در خاک خود مثلاً در آلمان یا اتریش چند ایالت خود را به صهیونیست ها نمی دهند تا حکومت خود را در آن ایجاد کنند.

زمانی که شعارهای اسراییل ستیزانه سر می داد، توجهی به هزینه زا بودن اظهاراتش نداشت. آن زمان مذاکرات هسته ای ایران با اروپایی ها در جریان بود. در پی سخنان او، وزیر خارجه وقت آلمان گفت که اظهارات احمدی نژاد مذاکرات هسته ای را دشوار می کند.

آنگلا مرکل صدر اعظم پیشین آلمان هم گفت: اگر در ایران حق اسراییل برای وجود داشتن زیر سوال است، آنگاه ما نمی توانیم هیچ گونه شکیبایی در این باره از خود نشان دهیم. این باید با تمامی ابزارهای در دسترس مورد شماتت قرار گیرد.

نخستین نشانه ها از اثرات سخنان احمدی نژاد آنجا بود که پس از سخنان مرکل، رویترز نوشت: آلمان بخشی از تلاش اروپا برای متقاعد ساختن تهران به رها کردن برنامه هسته ای این کشور است، اما اظهارات مرکل اشاره کرد که رویکردهای برلین ممکن است پس از اظهارات اخیر محمود احمدی نژاد سخت تر شود.

این شعارها نه به عنوان شخص محمود احمدی نژاد بلکه به عنوان رییس یک دولت مطرح می شد؛ او توانست فضایی ایجاد کند که افرادی که نسبت به اسراییل رویکرد مشابهی داشتند در فضای رسانه جسارت بیشتری پیدا کنند.

آن زمان البته اظهارات شعارزده احمدی نژاد با استقبال هایی از سوی برخی اسراییلی ها همراه شده بود. مییر داگان، رییس سابق موساد مدعی شده بود که وجود چنین فردی در راس دولت جمهوری اسلامی، موقعیت اسراییل را برای توجیه خطرها و تهدیدهای اتمی ایران آسان تر خواهد کرد.

در جریان مناظرات انتخابات سال 88 کاندیداهای رقیب نیز از احمدی نژاد به خاطر مواضع بدون اصول او انتقاد کردند.

مهدی کروبی مناظره در مناظره انتخاباتی خطاب به احمدی نژاد، متنی از رییس سابق موساد خواند و گفت: اگر صدها میلیارد دلار از سوی موساد خرج شده بود تا کسی منافع اسراییل را تامین کند، احدی بهتر از احمدی نژاد نبود. هیچ کس بهتر از احمدی نژاد برای حیات اسراییل نیست.

احمدی نژاد اما در پاسخ به این اظهارات، کروبی را به عدول از مواضع انقلابی متهم کرد و گفت: مواضع [شما] تغییر پیدا کرده است. من شما را دوست دارم اما چقدر فاصله؟ آمریکایی ها، اروپایی ها و صهیونیست ها ناراحت شدند و شما هم ناراحت شدید و اعتراض می کنید؟ او همچنین با بیان این که من حالا به صهیونیست ها یک چیز گفتم! شما چرا ناراحتید؟ از دیپلماسی خود دفاع کرد و گفت: مهم دیپلماسی عمومی است و به کارگرفتن افکار عمومی.

میرحسین موسوی هم با بیان این که افراط، تفریط را به دنبال دارد به اظهارات تند احمدی نژاد درباره هولوکاست و سخنان مشایی درباره دوستی با مردم اسراییل انتقاد کرد و گفت صحبت تند هولوکاست را مطرح می کنیم؛ نتیجه اش این می شود که اوضاع بد شد معاون ما می آید و می گوید ما دوست مردم اسراییل هستیم. یعنی آن افراط این تفریط را هم می آورد که او تصور بکند که ما دوست هستیم.

احمدی نژاد به هیچ کدام از واکنش های داخلی هم توجهی نکرد و تا آخرین روز ریاست جمهوری اش از این سخنان دفاع کرد.

احمدی نژاد هرچند 12 سال از پایان کار دولتش می گذرد اما در هشت ساله حضورش آن قدر سر و صدا داشته که سکوتش قابل باور نیست؛ مرد پرحاشیه و جنجالی حتی سکوتش هم جنجالی است.

با آغاز حملات اسراییل علیه ایران، بسیاری از فعالان سیاسی با گرایش های مختلف حمله اسراییل به ایران را محکوم کردند.

محمود احمدی نژاد در گذشته خود را در صف اول مقاومت در برابر صهیونیسم معرفی می کرد؛ شعارهای تندوتیزش هم این انتظار را ایجاد کرده بود که احتمالا مثل قبل حضوری جدی داشته باشد. اما همه آن مواضع که به با چاشنی تهییج و چالش همراه بودند به یک بیانیه کوتاه چندخطی و تسلیت شهادت فرماندهان خلاصه شد.

در بخشی از این بیانیه نوشت: اینجانب ضمن محکوم کردن این تهاجمات و درخواست توقف فوری آن ها، شهادت این فرماندهان، نیروها و دانشمندان را به خانواده های آنان و ملت بزرگ و شریف ایران تسلیت عرض می کنم.

در این مدت 12 روز جنگ، احمدی نژاد به جز یک بیانیه چند خطی حضور خبری دیگری هم داشت؛ آنجا که شایعه ترور احمدی نژاد منتشر شده بود و سایت دولت بهار، رسانه نزدیک احمدی نژاد آن را تکذیب کرد.

مخالفانش می گویند طرفدار دیپلماسی عمومی که سابقه مصاحبه با رسانه هایی مثل رادیو فردا را در کارنامه خود دارد یا برای قهرمانی یک تیم بسکتبال خارجی توییت می کرد، قابل ندانست که برای وطنش یک توییت بزند و افکار عمومی جهان را با ایران همراه کند.

در حالی که مهدی کروبی که به تازگی از حصر خانگی حوادث بعد از انتخابات 88 آزاد شده، با یک بیانیه موضعی گرفت که بسیاری تصور آن را نداشتند، همان کسی که احمدی نژاد او را متهم به ناراحتی به خاطر مواضع ضداسراییلی می کرد؛ یا زهرا رهنورد و مصطفی تاج زاده که به رغم محبوس و محصور بودن در محکومیت جنگ بیانیه دادند.

حال آنکه محمود احمدی نژاد اکنون عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز هست.

احمدی نژاد در جنگ غزه بعد از هفتم اکتبر هم سکوت پیشه کرده بود و واکنش هایی از جریان اصولگرا را به دنبال داشت.

روزنامه صبح نو، نزدیک به محمدباقر قالیباف رییس مجلس با انتقاد از سکوت او، این پرسش را مطرح کرد: آیا رگ اسراییل ستیزی احمدی نژاد فقط زمانی متورم می شود که تهییج افکار عمومی جهان علیه ایران و به نفع غرب را در پی داشته باشد و سوال مهم تر اینکه، چرا؟

احمدی نژاد چندی پیش تر از جنگ ایران و اسراییل در سفری به مجارستان نیز واکنش برانگیز شده بود. او که برای شرکت در کنفرانسی با عنوان پایداری در جهان در حال تغییر به بوداپست رفته بود. سخنرانی او در دانشگاه امنیتی نظامی خدمات عمومی مجارستان انجام شد و پس از آن به احمدی نژاد دکتری افتخاری دادند.

در حالی که دو ماه قبل بنیامین نتانیاهو هم از آن دکتری افتخاری دریافت کرده بود. در واکنش به این رویداد، روزنامه جوان این پرسش را مطرح کرده که آیا اعطای دکترای افتخاری با سکوت احمدی نژاد در قبال جنایات نتانیاهو در غزه ارتباطی دارد یا خیر؟ و آیا او مزد سکوت خود را گرفته است؟

از زمان روی کار آمدن محمود احمدی نژاد در سال 84 جریان هایی به صورت شعارزده مدعی انقلابی و ارزشی بودن شدند. بسیاری از ناظران و تحلیل گران نسبت به این رفتارهای افراطی و شعارزده هشدار می دادند. با این حال، به جای شنیده شدن صدای این فعالان، آن ها به حرکت کردن در خط آمریکا و اسراییل متهم می شدند و با آن ها برخورد صورت می گرفت.

به نظر می رسد ضمن تجدید نظر در خصوص مغضوبین باید از تجربه شعارهای پرهیجان احمدی نژاد درس گرفت. احمدی نژاد به عنوان یک نمونه درس عبرتی برای تاریخ شده است؛ هرکسی که بیشتر شعار دهد، کمتر به دیگران و شعارهایش وفادار است. او که با اظهارات و اقداماتش به اسراییل و دیگران را به تنش با ایران تحریک می کرد حالا فقط تماشاچی است.