در دل آوارهایی که دیگر خانه و کاشانه ای نمانده بازماندگان جنگ 12 روزه صهیونیستی با دستان خالی اما دل های پرامید، روایتگر معجزه زنده ماندن و انتظار طاقت فرسای بازسازی خانه هایشان هستند.

به گزارش مهر، پیش از رسیدن به هتل شهر، مدام در ذهن به خودم هشدار می دادم که مبادا با دیدن چهره ها، زخم ها، یا نشانه های رنج، تاب نیاوری و خودت را ببازی. در ذهنم، بازماندگان تصویری جز چشمان اشک بار و سکوت سنگین نداشتند. با هر قدمی که به مقصد نزدیک تر می شدم، این تصور تیره و سنگین تر می شد.

اما به محض ورود به لابی هتل، تمام آن تصورات مثل مه که در آفتاب صبحگاهی محو شود، رنگ باخت. چهره ها آن گونه که فکر می کردم، شکسته و ماتم زده نبود؛ نگاهی مصمم در چشم ها می درخشید، و صدای خنده ی کودکانی که گوشه ای مشغول بازی بودند، حکم زندگی را صادر می کرد. گویی زندگی، حتی در میانه ویرانی، ریشه دوانده بود و حالا با تمام قوا جوانه می زد.

عده ای مشغول صرف ناهار بودند، برخی در لابی هتل چای می نوشیدند. چشم می چرخانم تا کسی را برای گپ و گفت پیدا کنم. زن جوان، گوشه ای از لابی نشسته، با یک لبخند محو به اطراف نگاه می کند. می پرسم، مصاحبه می کنی؟ در ابتدا تمایلی نشان نمی دهد، اشاره می کند به مادرش و می گوید او اهل مصاحبه است ولی من رهایش نمی کنم، از حال و احوال این روزهایشان می پرسم و اینکه چند وقت است، تو هتل ساکن شده اند؟ می گوید؛ به اصرار پسر نوجوانش صدرا از همان روز نخست جنگ شهر را ترک کرده بودند، چشمانش را می چرخاند و با نگاهش صدا را را جست و جو می کند بعد ادامه می دهد، انگار پسرم فرشته نجاتمان شده بود.

برای اینکه حرفش را باورپذیر کند سراغ گوشی اش می رود عکس های خانه اش بعد از تخریب را نشان می دهد. البته اسمش را خانه که دیگر نمی توان گذاشت، ویرانه همه چیز نابود شده است. نزدیک به 18 روز است که در هتل هستند و می گوید، مسئولان متعدد از ارگان های مختلف بارها برای برآورد خسارات و نحوه بازسازی به آپارتمانشان رفته اند. حتی یک لیست خود اظهاری از اسباب و اثاثیه هم پر کرده ایم، صادقانه به سوالات پاسخ دادم، نه زیاد گفتم نه کم اصلاً راضی نیستم چیزهایی که نداشتیم را اضافه کنم.

وقتی داریم حرف می زنیم احساس می کنم صدرا گوشه ای کنار مبل می نشیند و به حرف هایمان گوش می دهد، به او نگه می کنم و می پرسم از شرایط هتل راضی هستی؟ سرش را بلند نمی کند به آرامی پاسخ می دهد: آره خوبه ولی دوست دارم برگردم خونه خودمون.

مادرش نگران شروع سال تحصیلی و مدرسه پسرش هست و می گوید؛ الان هیچ چیز اندازه مدرسه رفتنش برایم مهم نیست. میزان تخریب خانه را از میان عکس ها که نشان می دهد معلوم است که خانه 50 ساله شان با مقاوم سازی هم دیگر قابل سکونت نخواهد بود. او از وعده مسئولان برای اجاره یک تا دو سال یک واحد مسکونی در حوالی محل سکونتش و از انتظار رنج آوری و نفس گیری که برای گرفتن واحد دارند، می گوید.

در سوی دیگر لابی هتل پیرمردی محکم قدم بر می دارد، نزدیکش می شوم جراحات صورتش توجهم را جلب می کند، می پرسم شما در حملات اخیر آسیب دیده اید؟ با لحن حماسه گونه ای پاسخ می دهد اینها سوغاتی رژیم منحوس اسراییل است. مثل بقیه کم رغبت به مصاحبه نیست اما گلایه هایش زیاد است.

هی اشاره به این موضوع دارد که دست و نشانی از خدا را در هر لحظه آن روزها همراه خود می بیند. از لحظه انفجار تا از زیر آوار بیرون آمدنش، همه را همچون معجزه می داند.

او بازنشسته شرکت نفت است اما دیسیپلین، حرکات و دقت روایت حوادثی که برایش پیش آمده است، تداعی گر یک بازنشسته ارتش است. روند اداری بازسازی خانه اش را خیلی کند می داند و بلاتکلیفی سختی مسیر کاغذبازی ها که نشان از زیر آوار ماندنشان دارد، آزارش می دهد. منزل شخصی مورد اصابتش که حاصل دسترنج تمام سال های زندگی اش است، در منطقه 13 تهران بوده است.

وقتی ازش می خواهم از آن لحظات بگوید این گونه روایت می کند که روز 25 خرداد ساعت 3 بعد از ظهر بود، در حال باز کردن در ضد سرقت خانه بوده که دیگر چیزی نفهمیدم، وقتی چشم باز کردم دیدم خودم را زیرآور دیدم، انگار روی صندلی نشسته بودم، زیر تیرآهن ها گیر افتاده بودم در آن دقایق گویی کسی بهم گفت اشهد نگو!

شدت تخریب به حدی بود که طبقه پنجم و سوم یکی شده بود، صدای همسایه طبقه پنجمی را کنارم می شنیدم. همسایه تصور می کرد پایش قطع شده به خودم آمدم دیدم که روی پاهای من آواری نیست و می توانم حرکت کنم البته این را بگویم همه این اتفاقات شاید در چند دقیقه رخ داد.

صدای همسرم را می شنیدم که فریاد می زد، زنده ای؟! آپارتمان 5 طبقه طوری فروریخته بود که با پشت بام خانه قدیمی همسایگی مان همسطح شده بود، خودم را از زیر آوار نجات دادم و از آن طرف پشت بام به سمت خیابان گریختم در حالی که سر و صورتم پر از خون بود، با پای خودم به درمانگاه رفتم تا نیروهای امدادی به مصدومان و کسانی که زیر آوار مانده بودند برسند.

بعد از گفته هایش کمی مکث می کند و می گوید؛ می دانی خداوند خیلی توانمند است به حدی که شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد، این را با تمام وجودم حس کردم تو ساختمان ما 3 نفر شهید شدند یک دختر 9ساله یک خانم و یک آقا اما انگار اجل من نرسیده بود.

این حقیقت وقتی برایم بیشتر نمایان شد، که چند روز بعد آوار ساختمان را دیدم، از حکمت خدا در عجب ماندم که چطور من و همسرم از زیر آن آوار و از ترکش هایی که به در و دیوار خانه خورده بود در امان مانده ایم.

میان صحبت هایش نفسی تازه می کند و ادامه می دهد، خداروشکر از آوارگی درآمدیم، وضعیت اسکان در هتل هم مناسب است.

زنی حدود 50ساله به سمتم می آید، خود را مرجان معرفی می کند، چهره مهربانی دارد، سعی می کند لرزش بی امان سر و دستش را هنگام گفتگو کنترل کند، می دانم این لرزش ربطی به جنگ دارد، اما نمی پرسم تا یادآور لحظه های تلخ اش نباشم.

شروع می کند به تعریف کردن از آن ساعات نیمه شب آخر جنگ، که اسراییل بی امان بر سر تهران آتش می ریخت، می گوید، دختر خواهرم اصرار کرد از خانه خارج شویم، آن ها سمت دیگری از خیابان بودند و ما نیم ساعت قبل تخریب از منزل اجاره ای مان در خیابان خارج شدیم.

با کمی مکث، لرزش دستانش را کنترل می کند و می گوید: من با مادر پیرم زندگی می کنم که هر 10 قدمی که راه می رود نیاز به استراحت دارد، آن شب چطور خودش را به آن سمت خیابان رساند قطعاً کار خدا بود حتی خودمم هم نمی دانم چطور پله ها را آمدم پایین تا با دخترم سریعاً به سمت خانه خواهرم رسیدیم، با خودش واگویه می کند، اصلاً چطور قانع شدیم آن وقت شب از خانه خارج شویم! به دستانش اشاره می کند و می گوید، این لرزش از آن شب با من است. وقتی صدای انفجار آمد به سمت خانه رفتیم، دیدم هبچ چیز از خانه نمانده و همه چیز به یکباره نابود شده است.

شاید ادامه دادن با این وجود خیلی خیلی سخت باشد زمانی که آدم نداند چطور باید این زندگی چندساله را که ساخته باز باید از نو بسازد از او می پرسم چه چیزی این روزها لنگر زندگی و ادامه دادنت شده می گوید؛ می دانی من هیچ وابستگی به مال دنیا نداشتم، فقط و فقط ناراحت 3 چرخ خیاطی ام هستم که چرخ زندگیم را می چرخاند و بس اما در این میان احساس می کنم قوی تر شدم، انگار خدا به من فرصت دوباره دادند، تا شاید گذشته را جبران کنم.

مرجان از جلسات تراپی و پزشکانی که برای ویزیت در روزهای مشخص به هتل سر می زنند و از رفتار کارکنان هتل راضی است و ادب و احترامشان را در برخوردهای مختلف یادآور می شود اما بغض راه گلویش را می بندد و به آرامی می گوید؛ ولی خب هیچ جا خونه خود آدم نمی شه.

سعی می کنم حواسش را پرت کنم، می گویم کارهای اداری برای گرفتن خانه جدید به کجا رسیده، بی حوصله می گوید: چند باری رفتم شهرداری منطقه، گفتند اموالتان را بنویسید و قرار است که پول پیش و اجاره را بدهند ولی خب هنوز هیچ چیز معلوم نیست.

زن میانسال، با لبخند نگاهم می کند، می پرسم دوست دارید مصاحبه کنید، با روی گشاده می پذیرد، خودش را پروین معرفی می کند و بدون مقدمه شروع می کند با جزییات از اتفاقاتی که در آخرین ساعات جنگ پیش آمده توضیح می دهد؛ ساعت حوالی 3 نیمه شب بود خانه مان مورد اصابت قرار گرفت، البته ما خانه نبودیم، وقتی خبردار شدیم و به سراغ خانه رفتیم از شدت انفجار در خانه باز نمی شد و نیروی انتظامی با زحمت در را باز کرد. اصابت مربوط به دو خانه آن طرف تر بود اما موج انفجار خانه ما را هم تخریب کرده بود و جز تلی از نخاله های ساختمانی چیزی باقی نمانده بود.

پروین می گوید؛ چیزی جز ادب و متانت و احترام ندیدیم، ما فعلاً جز گذران روزمرگی چیز دیگری نمی خواهیم، هر روز به ادارات مختلف می رویم. بنیاد مسکن، شهرداری، مدیریت بحران و. . تا بتوانیم خانه از دست رفته مان را دوباره به دست بیاریم، همین رفت و آمدها و بی خانمانی البته هزینه های زیادی را برایمان به بار آورده است.

خودش را بمب انرژی هتل می داند و می گوید؛ من روحیه خوبی دارم و به بقیه هم امید می دهم، اما همراهی و همدلی مردم واقعاً باعث دلگرمی مان شده است. در اینجا (هتل) بعضی ها را دلبستگی ها و وابستگی هایی که به زندگی داشته اند اذیت می کند اما من یک شعار دارم: تعلق گرنباشد خوش توان زیست / تکلف چون نباشد خوش توان رفت.

براساس آخرین آمار 8 هزار 200 واحد مسکونی در جنگ تحمیلی 12 روزه اخیر در تهران خسارت دیده اند که برخی کاملاً تخریب شده و تعداد زیادی هم نیاز به بازسازی دارند و قابل سکونت نیستند.

شهرداری تهران مسئولیت اسکان موقت شهروندان را در 9 هتل پایتخت فراهم کرده است و تاکنون 393 خانوار در هتل ها اسکان داده شده اند.

این گزارش به بخش کوچکی از دغدغه ها و درددل های 1146 نفری پرداخته است که این روزها نگرانی جز بازگشت به شرایط عادی زندگی ندارند.