فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، در روزنامه ایران در یادداشتی با عنوان روایت ها را بشنویم، سانسور نکنیم ضمن اشاره به روایت تلخ فیلم پیرپسر ، آن را بخشی از زیست طبیعی فرهنگ یک جامعه سالم دانسته است.

او در این زمینه نوشت: در روزگاری که جامعه بیش از همیشه نیازمند بازاندیشی، گفت وگو و دیدن واقعیت های پیچیده خود است، آثار هنری می توانند نقش مهمی در تسهیل این فرآیند ایفا کنند. فیلم پیرپسر یکی از همین آثار است؛ روایتی تلخ، اما واقعی که تماشاگر را به تأمل درباره ریشه های خشونت، بحران های روانی و تأثیر نسل ها بر یکدیگر دعوت می کند.

این فیلم در روزهای اخیر با واکنش هایی متفاوت و در برخی موارد با برداشت هایی تند و حتی تقلیل گرایانه مواجه شده است. برخی، فیلم را سیاه نما دانسته اند و بعضی آن را نگران کننده. این در حالی است که اگر خود را موظف به شنیدن صدای مردم می دانیم، می بایست تأکید کنیم که تنوع روایت ها، حتی اگر با لحن انتقادی یا تلخ همراه باشند، بخشی از زیست طبیعی فرهنگ یک جامعه سالم است.

فیلم پیرپسر روایت یک درد است؛ روایتی که ممکن است برای برخی از تماشاگران سخت یا سنگین باشد، اما به هر حال بازتابی است استعاری از تجربه زیسته ما.

این فیلم، همان طور که بسیاری از منتقدان اشاره کرده اند، نه تبلیغ خشونت است و نه دعوت به ناامیدی؛ بلکه تلاشی است برای نگاه کردن به ریشه های خشونت، به ساختارهای ناکارآمد و به زخم هایی که اگر درباره شان حرف نزنیم، عمیق تر و خطرناک تر می شوند.

سیاست فرهنگی دولت چهاردهم، مبتنی بر احترام به هنرمند و اثر هنری است، حتی اگر روایت آن اثر، آینه ای تمام نما از واقعیتی شیرین نباشد. آنچه مهم است، تلاش در روایت هنرمندانه، دغدغه مندی در تولید و پرهیز از سطحی نگری است. فیلم پیرپسر به درستی در این مسیر گام برداشته و سزاوار آن است که به جای برخوردهای سلیقه ای، در فضای کارشناسی و فرهنگی بررسی شود.

ضمن احترام به نقدهای منصفانه، باید تأکید کرد که فضای هنر باید فضایی برای بیان آزادانه تجربه های زیسته و بازتاب واقعیت های جامعه باشد. توقیف، حذف یا برخوردهای تند با آثار فرهنگی، ما را از گفت وگو دور می کند و در نهایت به بی اعتمادی و شکاف فرهنگی دامن می زند.

لذا باید از وجود آثاری همچون پیرپسر که امکان تأمل، بحث و گفت وگو را در فضای فرهنگی و اجتماعی کشور فراهم می آورند، استقبال کنیم. وظیفه ماست که به جای تعیین تکلیف کردن برای هنر، از آن حمایت کنیم تا جامعه بتواند در آیینه های متنوع و گاه تلخ، اما واقعی، خود را بار دیگر بنگرد.

ممکن است فیلم پیرپسر پایان روشنی نداشته باشد، اما آغازگر گفت وگویی مهم است؛ گفت وگو درباره مسائلی چون خانواده، قدرت، نگاه بین نسلی، خشونت، ساختارهای ناکارآمد و میراث هایی که خواسته یا ناخواسته از یک نسل به نسل دیگر منتقل می شوند. چراغ این گفت وگو را نباید خاموش کرد.