روزنامه هم میهن در سرمقاله خود با عنوان زیلوخوری به انتقاد از بازگشت کاظم صدیقی به خطیبی نماز جمعه تهران پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: برخی به درستی رانت را به مواد مخدر تشبیه می کنند. عملکرد مصرف موادمخدر این گونه است که در کنار ترشحات ضددرد مغز می نشیند و درد را بسیار کم می کند. ولی عملکرد مغز را هم در تولید این مواد مختل می کند. لذا فرد برای کاهش درد به مصرف این مواد معتاد و وابسته می شود و به مرور هم باید مقدار مصرف را بالا ببرد تا درد نکشد.

رانت در جامعه چنین نقشی دارد و نمونه روشن آن تندروها هستند که از سال1384 با سوار شدن بر رانت درآمدهای نفت، سپس حضور بدون صلاحیت در مدیریت های دولتی، بهره مندی های ناشی از فساد و تحریم در اقتصاد و در ادامه رانت های رسانه ای یک زندگی سراسر رانتی برای خود درست کردند.

در آخرین مراحل این رفتار به جاهای باریک هم کشیده شده است. چون کفگیر بقیه رانت ها به ته دیگ خورده است. ماجرای بازگشت آقای صدیقی به نمازجمعه را فقط از این حیث می توان دید که آنان حتی به خودشان هم رحم نمی کنند.

از حدود 15ماه پیش که ماجرای فرزند و عروس و شخص آقای صدیقی در پرونده مشهور به باغ ازگل مطرح شد، تقریباً واضح بود که حداقل رفتار در برابر وی این است که نه تنها دیگر به نمازجمعه نیاید، بلکه از حوزه علمیه نیز خلع ید شود. چون یا خودش هم در ماجرا بوده که باید مثل فرزند و عروسش محکوم شود یا بر فرض که نبوده، باید به لحاظ صلاحیتی از این حوزه برکنار شود.

گرچه در همان ایام مجبور به عذرخواهی شد و حرف های متناقض هم زد که از نظر جامعه خلاف حقیقت محسوب می شود؛ ولی در نهایت تعجب دیدیم که دوباره به نمازجمعه بازگشت. نمازی که مرحوم طالقانی اولین امام جمعه آن بود، اکنون کسی می خواهد مردم را به تقوا توصیه کند که خودش بیش از همگان نیازمند به چنین توصیه ای است.

در واقع، این راهی است که تندروها آمده اند و ادامه می دهند. آنان اصطلاحاً دچار زیلوخوری شده اند. هر چه دم دستشان باشد را می خورند. زیلوخوری به معنی پرخوری افراطی و بدون کنترل در مدت کوتاه است. این رفتار به دلایل گوناگون از جمله استرس، اضطراب، یا به عنوان یک مکانیسم مقابله ای برای احساسات منفی نزد معتادان رخ می دهد. آنان کارشان به جایی رسیده که انتقاد از صدیقی را ناشی از انگیزه حمله به روحانیون انقلابی می دانند.

همین جمله کافی است که عمق فاجعه نیروهای رانتی را بفهمیم. 4000متر به قیمت ده هزار میلیارد تومان داشته جابجا می شده و پسر و عروسش که آنجا همه کاره بوده اند، محکوم شده اند و خودش هم حرف های متناقض زده و یک سیلی هم برای انقلاب نخورده و حالا چنین فردی نماد روحانیت انقلابی شده است. این انقلاب نیست؛ ارتجاع محض است.

انقلابی که پوستین وارونه فساد به تن آن شده و عبور از مردم در دستور کارش، قرار داشته باشد؛ همان بهتر که در برابرش ضدانقلابی بود. آوردن دوباره صدیقی به نمازجمعه ای که هر روز خلوت تر و بی محتواتر می شود، هیچ معنایی جز تقابل با خواست مردم ندارد.

شاید بگویند آنان که به نمازجمعه نمی روند، چه فرقی برایشان دارد که چه کسی آنجا نماز بخواند؟ این نکته از جهتی درست است؛ ولی اقدام مذکور واجد پیامی روشن برای همه مردم است. این پیام که قرار نیست تغییری مثبت حتی در این اندازه داده شود.

شاید تبرئه آقای صدیقی دور از انتظار نبود؛ چون محکومیت امام جمعه معنای تندی دارد. ولی بازگرداندن آن پس از شرایط به وجود آمده، مطلقاً قابل تصور نبود؛ حتی برای بدبین ترین افراد هم متصور نبود و نیست. چون چنین اقدامی نافی عقل سلیم است؛ عقلی که به دلیل مصرف بالای رانت به کلی زائل شده است. آوردن او به نمازجمعه یک پیام دارد که بخواهد بگوید کت تن کیست.

بله، درست است؛ ولی این کت نیست. همان پوستین وارونه است. افتخاری جز زیان ابدی برای پوشیدن آن نیست. پخش مستقیم سخنان آقای صدیقی از صداوسیما نیز در همین جهت قابل ارزیابی است. نیروی رانتی جز به منافع خویش و گروه خود به هیچ چیز دیگری پایبند نیست.