احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود نوشت:

من به اصل "مسئولیت فردی" سخت معتقدم. هیچکس بار گناه و جرم دیگری را به دوش نمی کشد حتی اگر از نزدیکترین اعضای خانواده اش باشد. از افراد هم به دلیل مواضع سیاسی یا نگاه اعتقادی شان گاه به تندی انتقاد می کنم اما از طرح هر اتهامی به اشخاص که جنبه حقوقی و کیفری داشته باشد، تا در یک "محکمه صالحه" به اثبات نرسیده باشد، فراری هستم حتی اگر طرف شمر ذی الجوشن یا ابن ملجم باشد!

بر این اساس، من نسبت به اتهامات حقوقی منسوب به شیخ کاظم صدیقی در خصوص حوزه علمیه اش، هیچ موضعی ندارم و طبعاً اتهام های فرزندش را به پای او نمی نویسم، اما مواضع سیاسی و اعتقادی و رفتار عمومی او را از هر جهت نادرست و زیان آور و قابل نقد و رد می دانم.

حالا قرار است که آقای صدیقی این هفته در مقام امام جمعه تهران خطبه بخواند. از نظر شخص من، چه او خطبه را بخواند چه فردی مثل سیداحمدخاتمی و یا دیگران کمترین توفیری ندارد زیرا نه در نماز جمعه شرکت می کنم و نه انتظار خیری عمومی از هیچکدام دارم.

با این حال، واضح است که بخش بزرگی از افکار عمومی روی نمازجمعه خواندن آقای صدیقی به شدت حساس شده است. در واقع حضور و عدم حضور او جنبه نمادین به خود گرفته است. مردم می پرسند؛ در حکومتی که اگر فرزند یک فرد به دلیل زمان تولدش در کشور دیگری به دنیا آمده و شهروند قهری آن کشور شده است، آن فرد برای حضور در مناصب بالای دولتی منع قانونی دارد، حال چطور فرد دیگری که برای فرزندش پرونده فساد تشکیل شده است، هیچ مشکلی ندارد و می تواند به عنوان امام جمعه پایتخت مردم را به رعایت "تقوای الهی" دعوت کند؟

وقتی که حضور سیدمحمد خاتمی در یک قاب عکس مشترکِ تصادفی با فلان خبرنگاری که بعدها هتاک از کار درآمده است، سند جرم شخص خودش معرفی می شود، آنگاه چطور فردی که پیرامونش شائبه و پرونده فسادمالی شکل گرفته است، با کوچکترین محدودیتی روبرو نمی شود؟

امامت جمعه آقای صدیقی در این هفته، قرار است چه سود و منفعتی برای حکومت و یا حتی هم طیفی های او برساند که تاب مستوری از دست داده اند؟ این کار معنایی جز اصرار بر لجاجت با بخش بزرگی از افکار عمومی و نتیجه ای جز واکنش طعن آمیز و همراه با سرخوردگی آنها در بر دارد؟