فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت
باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود

هم عفاالله صبا کز تو پیامی می داد
ور نه در کس نرسیدیم که از کوی تو بود

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود

من سرگشته هم از اهل سلامت بودم
دام راهم شکن طره هندوی تو بود

بگشا بند قبا تا بگشاید دل من
که گشادی که مرا بود ز پهلوی تو بود

به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر
کز جهان می شد و در آرزوی روی تو بود

شرح لغت: ناوک مژگان: تیر مژه/ غمزه جادوی تو: کرشمه چشم سحرانگیز تو/ طره ی هندو: زلف سباه/ به وفای تو: تو را به وفاداری ات سوگند می دهم

حضرت حافظ در بیت های دوم تا پنجم می فرماید:

* دل من که از پیکان تیر مژگاه تو در خون می غلتد، با این همه، آرزومند دیدار ابروی کمانی تو بود.

* خداوند نسیم بهاری را ببخشاید که با محبت، پیامی از تو با خود آورد وگرنه با کسی که از سرزمین و خانه تو بیاید، دیدار نکردم.

* جهان از غوغای عاشقی آگاهی نداشت. ناز و غمزه چشم افسونگر تو، جهان را در بلایی شگفت افکند.

* من که حیران عشق هستم، روزی آسوده دل و ایمن بودم ولی چین و شکن زلف سیاه تو، دام راه من شد و در نتیجه گرفتار عشق شدم.

آرزوهای بسیاری در سر داری. تاکنون همیشه سر در لاک خود داشته ای، ولی مدتی است حس جدید در وجود خود احساس می کنی، گویا در دام محبت یا غمزه جادویی اسیر شده ای. انشاءالله که خیر است. قدم پیش بگذار و منتظر خبرهای خوش باش.